2. juledag.

Det har vore nokre fine men kalde juledagar, med mest klar himmel og 12 kuldegrader om dagen. Sola greier ikkje å varme opp, men det er fint å sjå sollyset. Me feira jula heime, med besøk av familie. På julekvelden var me 5 vaksne og 2 born. Julefeiringa starta i Kyrkja, med familigudsteneste klokka 15. Der song barnekoret, og der har me 3 barnebarn med. Det var også to av våre barnebarn som las teksta, juleevangeliet. Det er kjekt å vere besteforeldre og få oppleve at barnebarna er med i kyrkja.

I dag gjekk eg meg ein tur utover vegen, når ein kler seg godt, er det frikst å vere ute. Frostrøyken låg i fjorden, opplyst av solyset. Det er trygge snøforhold i fjellet, og mange er det som prøver seg i fjellsidene både frå Nivane,900m. og Saudehornet 1300m. I morgon har søndagsskulen vår julefest på bedehuset, og til nyttårshelga får me meir besøk i huset. Forsatt god jul.

Kvit Jul

Etter nokre dagar med lette snøbyer,er det no kaldt og klart ver att. Så i år ser det ut til at me får kvit jul.  Denne vinteren vert lang, me har allerie hatt to månader med snø og kaldt ver, så kanskje vert det 4 månader til før vårsola smeltar snøen. Det går hardt på maten til småfuglane, i den sjølvlaga fuglemateren min går det 4 liter solsikkefrø i gongen, og det held berre to dagar no. Men det er ikkje berre småfuglar som forsyner seg, her ein dag sat også ei kråke og godjorde seg av frøa. Det var ein fin morgon i dag med klar himmel og 9 kuldegrader ute. Då eg var og henta posten var månen endå å sjå på himmelen. Det er lite me ser av sola no her som me bur. Berre lyset av henne over fjella i totida om ettermiddagen. Men no har sola snutt som me seier, og stig med eit hanesteg for dag, som mor mi altid sa. Så det går mot lysare dagar.

I går kveld var me og pynta juletreet på Bedehuset og gjorde klart til julefest på 3.dag jul. Og heime er det meste gjort og i kveld ventar me på julegjesten vår. Me vert 7 på juleaftan og det gler me osss til. Så ynskjer eg alle som les denne bloggen ei god og velsigna jul.



Ein julesong eg er glad i

I kyrkjekoret har me i fleire år no sunge ein julesong som eg har vorte glad i . Det er Svein Ellingsen sin oversetting av, In the bliak mid winter, av Christina Rossetti. I Ellingsen sin omsetjing vert det, Midt i hårdest  vinter, og me syng den med mellodi av Gustav Holst.

Midt i hårdest vinter skjdde det ein gang.

Som i jern lå jorden under vindens sang.

Sneen la eit teppe over iskald jord,

midt i hårdest vinter, ble Maria mor.

Han  som skulle fødes,

var Guds egen sønn.

Hvor var husrom? ingen

hørte Josefs bønn.

Men en stall ble åpnet

for de to til sist.

Å Maria fødte Jesus Krist.

Engler og kjeruber, kledd i himmelsk drakt,

kunne ha vert samlet rundt ham og holdt vakt.

Men ved krubben ser vi ingen englehær.

Josef og Maria kneler der.

Hva kan jeg vel bringe

med meg inn til han?

Hvis jeg var ein hyrde,

gav jeg han et lam.

Hvis jeg var ein konge,

gav jeg gull, men nå?

Hva har jeg?

Midt hjerte skal han få.

Førjulstid

Etter at me hadde tre veker med kaldt fint ver, fekk me ei veke med snø. På nokre dager kom det snart ein halvmeter me  fin lett snø, og ute var det julekortstemning. Men så slo det om til mildver og fredag regna det og det vart is og glatt. 

I dag tidleg då eg såg ut av glaset var himmelen klar og og målaren viste 4 kuldegrader. Det var eit så fint lys ute, og eg måtte berre gå meg ein tur og nyte morgonen.

I denne førjulstida då alle foreiningar og lag skal ha sine Juleavsluttningar og adventsfestar, så vert det mykje god mat å få i seg. I går kveld var eg og Jorun i Ålesund på Y`s Men`s  sin adventsfest. Den opna med Gudsteneste i Volsdalens Kyrkje og så var det festsund i Kyrkjelydshuset der. Det var ein koseleg fest og sjølvsagt god julemat.

Det var farleg glatt å gå tur i dag tidleg, men eg kom meg velberga heim. Dagen lysna og sola kjem kanskje fram etter kvart. Her me bur er det no lite me får sjå til henne, berre ei liten halvtime utpå ettermiddagen. Men det gjer godt i sinne å sjå åt ho er der.

Ei liten trimtur

Det har no vore eit fint men kaldt ver i snart tre veker. Det ligg litt snø på marka, men den er hardfrosen og det er store flekkar med bar mark. Her ved husa er det no lite med sol, berre knapt ein time mellom eit og to på ettermiddagen. Eg tok meg ein tur opp gjennom skogen opp til Nausen me kallar. Der nådde sola meg, og sjølv om ho ikkje varmar så mykje no, så lyser ho opp.

Råsa var islagt, så her mått ein trå varsamt for ikkje å gli.

Her oppe stod det i min barndom fire vårfjøsar, dei var i bruk fram til i slutten av 1940 åra. Bøndene slepte budskapen til utmarksbeite i mai -  juni, og då tok dei kyrne inn i desse fjøsane om kvelden til mjelking. Dyra stod der gjerne natta over og vart melka om morgonen før det slapp ut att. No er det berre tuftene att og nedfalne murar, av desse små husa. Her har nokon rydda i ei av tuftene og laga ein fin rasteplass.

Dei gamle Kvernhusa

Ute i Skorgeura ved elva der står det no tre gamle kvernhus. Tidlegare var der fleire, men no er det desse tre som står att. Dei vart ein gong på 70 talet sette i stand av komunen og Statens Kornforetning for att dei skulle verte eit minne om då dei var i bruk. Det var bøndene på Sætre, Hagen, Lystad og Sørheim som eigde desse husa og dei var i bruk fram til etter krigen.

Under krigen så vart dørene til husa blomberte av Tyskerane fordi dei ikkje skulle verte brukte, dei ville ha kornet sjølve. Men min far fortalde at bøndene fekk til å bryte seglet og  så bruke kverna om natta, for så å sette sglet på att. Fordi det på skulen var stasjonerte soldatar, og den gamle bygdevegen gjkk like forbi skulen, måtte dei ro kornsekkane om natta ut til elva for å ikkje verte oppdaga.



Eg var ein tur ut til Skorgeelva no ein dag i denne veka. Det har vore ei lang periode med kaldt fint ver og elva er heilt tilfrosa. Kvernhusa står der nedfrosne og på rennene heng det is som lagar reine kunstverk.

No er dei gamle husa mest brukte til fotomotiv, men ei tid var dei nyttige i bruk for å få mjøl og mat til den daglege føde. Også no i den kalde årstida viste fotspora i snøen ved husa at der er mange som ser til dei. Så får me vone at dei framleis vert tekne vare på, så fleire generasjonar får sjå dei.

Søndagsskulefrukost

I dag, 21.november, hadde me søndagsskule på bedehuset. Me har søndagsskule annankvar søndag i haust og vår månadane og julefest 3. juledag. Dei siste åra har me fått hjelp av kfuk-kfum foreininga her å lage til søndagsskule frukostar to gongar haust og vår. Det har vorte ein populer aktivitet og både borna, foreldre og besteforeldre møter opp. I dag var ein slik frukost, og den tar til 1015 om føremiddagen. Det vert dekka eit bord med brød, hjerne heimelaga, og godt pålegg, som kvar og ein får forsyne seg av. Og matlysta er altid god ser det ut til. Klokka elleve er det søndagsskule for borna, og det vaksne høyrer på. I dag var temaet frå bergprika om Jesus sin formaning om å bygge sitt livs hus  på fjellgrun. Og det vart brukt flanellograf til hjelp under fortellinga. Me syng altid mange friske songar og me tenne lys medan me ber for samlinga og for kvarandre.  

Me syng, Om eg er liten eller stor.

Dei eldste spelte Fiskespelet medan dei yngste fekk fargelegge teikningar til aktivitet. I haust har me hatt ein fin auke i antal born som kjem på søndagsskulen og det er me glade for.

Ein måndag i november

Måndagen den 15 november var ein dag med overskya ver og 2 varmegrader i lufta. Ute er det eit tynt lag med våt snø som under trea er dekt med lauv, som i år hang lenge på greinene og har tålt både snø og kulde. Småfuglane er ivrige på fuglebretet og fosyner seg med Solsikkefrø. No er det mest meiser av alle slag, kjøttmeis, blåmeis, granmeis, ja eg veit ikkje alle namna på dei. Så er det spurv og grønfink, ein og annan raudstrupe og dommpapp. I år har også skjora vore og ville vere med. Denne formiddagen har Jorun laga seg til for å bake lefser, og eg må hjelpe til med steikinga. Det gjekk fort unna og vel ellev var deigen brukt opp, og ein liten stabel med lefser var baka og steikte.

Det har vorte ein liten tradisjon at måndagane klokka 12 samlast ein gjeng pensjonistvener på kafe og drikk kaffi ilag. Det er på kafe Fru Svndsen i den gamle Svendsengarden i Ørsta. Denne måndagen sat me i salongen rundt det runde bordet der, og ein time gjekk fort i godt lag. Det kan variere kor monge i er på desse kafesundene etter kven som har høve til å kome. Men me får lov å sette saman bord og ordne til etter kor monge me er, på det meste oppi 14 stykker, på denne poppulert kalla kyrkjekaffien.  Vel heime att vart det baka meir, det vart flattbrød denne gongen. Og så vart lefsenesmurde og lagde i frysaren.

Ein novemberdag.

 På ny har vinteren lagt si kvite kappe utover og temperaturen har gått frå pluss til minus på gradestokken. Men i dag er himmelen klar og sola skin og får temperaturen mange hakk opp. Eg tok meg ein trimtur ut etter vegen for både å få rørt meg litt, også å nyte den fine dagen. Eg hadde med meg fotoapperatet og ute i Hagen tok eg dette bilete av bygda.

Dei raude bæra skapte ein fin kontrast i snøen her på murkanten langs vegen.

Hagekammen kneisa kvit og fin mot den blå novemberhimmelen

Fine haustfargar

 Måndag ettermiddag skein sola atter ifrå ein mest skyfri himmel. Den fyrste smaken av kvit vinter har regna bort, og mildare ver har teke over for ei tid. Som sagt så var måndag ettermiddag svert fin og Jorun fekk meg med på ein tur utetter vegen. Sola er lav no og tida ho skin har minka mykje. Men fargane ho får fram i naturen er eit fint syn og eg måtte berre prøve å få nokre bilete. Desverre er der mange lyktestolpar og strengar og kablar som skjemmer, men dei høyrer no også med i bilete.

Vinterdagar i oktober.

Denne vitjinga av kong vinter no i oktober ,varte lenger enn venta. Og frukttrea som endå ikkje har fått kvitta seg med dei grøne blada sine, fekk ei tung bør. Eg måtte ut å riste av den våte tunge snøen så ikkje greinene skulle knekke.

                                           Også syrentrea vart overaske av tung snø.

Denne  helga har me hatt vitjing av to barnebarn, dei har i motsettning til meg gleda seg over snøen. Laurdagen var me ute og laga snømann, med nase av gullerot og frakken fekk knappar av småstein.

                           



Frå haust til vinter

Ein liten rast, med utsikt mot Førde

No er det ei stund sidan eg skreiv i bloggen, men no er eg på att. Det har vore ein haust med både fine dagar og regnfulle dagar. Tidleg i oktober var me i Førde og feira gebursdagagane til Borghild og Astrid. Då var eg saman med born og borneborn på tur til Eikåsnipa. Det var ein passeleg lang tur for ein litt utrena gamal kropp. Veret denne formiddagen var bra, men vinden tok godt då me kom oppom tregrensa.

Frå toppen hadde me fin utsikt mot Jølster

Oktober er ein måne der naturen går frå summar til haust og stundom kjem vinteren mot slutten når me nermar oss november.

Fargane går over frå frodigt grønt til meir brune og raude.

Sjølv om hausten er fin med sitt fine fargespel i naturen, så er det noko vemodigt ved han. Det går mot kaldare og mørkare tider. Og i år kom snøen tidleg, allereie i dag den 20. okt. vakna me til kvite markar.

Hageplantene streva med å stå oppreiste.





og fucsian syntest sikkert at det var litt for kaldt.

Det er kanskje alderen, men eg må tilstå at eg ikkje lenger gler meg over snøen og alt den fører med seg, som snømåking, vinterføre på vegane og isskraping. Men me får take imot han i år også og gle oss over at me har varme hus å vere i, og så nyte dei fine dagane som også høyrer vinteren til.

Ein fin haustdag

Laurdag den 25. sept. var det endeleg slutt på regn og skodde og dagen stod fram med klar og

fin sol frå skyfri himmmel. Kona og eg køyrde fram i Romedalen, ein sidedal til Follestaddalen, og gjekk framover setrevegen. Dalen hadde tidlegare fleire setre støylar, men no er der berre to att, Kubbestøylen, som ligg heim i dalen, og Steinestøylen som er i fremste enden av dalenn. Der er laga ein god veg heilt til Steinestøylen. Dalen er brukt til beite både for storfe og sau, og der var fleire bønder som var og såg etter sauer som endå stod oppe i fjelsidene. Dalbotnen er flat og fin og har gode beite for storfe, men dalen er ommkransa av høge ville fjell som sauene ofte går seg faste i.

Den mektige og poppolere Kolåstinden, 1432 m.o.h. kneiser over dalen. Det er ein av dei mest besøkte fjella på desse kantar, men ruta til toppen går ikkje frå denne sida av fjellet.

Lenger fram i dalen ligg Romedalstinden, 1295, den har fått litt nysnø i toppen. Den er også eit ettertrakta turmål for dei som likar ei meir spennande utfordring.

Lengst fram i dalen ser me det spisse Hallehornet , og Middagshornet, 1091 meter høgt.

Den andre sida av dalen har også fleire høge fjell som er over 1000 meter, her ser me fremste Høgehornet som er 1040 meter høgt. Romedalen er ein mykje brukt turdal, og me hadde ein fin tur denne dagen.

Minner frå ungdommen

Far min med slåmaskinen

Eg sat og ordna i gamle bilder ein dag, og då kom eg over nokre bilder frå slåtteonna i min ungdom. Eg vaks opp på eit lite gardsbruk som var brattlent og nokså tungdrive. Der var ikkje traktor, eller moderne motoriserte redskaper på garden, og einaste trekkrafta var hesten og handemakt. Far min hadde tidleg kjøpt seg slåmaskin som hesten drog. Det var ein svert god reidskap, men den var tung å drage for hesten.

Då graset var slege, var det å settje opp hesjer. Me strekte på ein og ein streng og la graset på med høygaffel. Det vart strekt 5 strengar å kvar hesje, og var graset vått var dette ein tung jobb, som ofte vart gjort i regnver. For at hesjene skulle stå, vart det sett opp skorer, eller støtter, på kvar 4. eller 5. staur, og dei var forankra i endane med 2 nabbar, eller pålar som var slegne godt ned i jorda.

Når høyet var turt i hesjene vart det teke ut og lest i høyvognen. Desse vognene, eller kjerrene som me seier, hadde høge karmar så dei tok mykje høy med seg i lasset. Det vart trakka godt ihop for å få mykje i.

 

Det var ikkje så lett for hesten å drage dei tunge høykjerrene i det bratte terenget, med fjordingen er ein sterk og god arbeidshest som gredde det meste.

Også det å køyre dei fulleste vognene i det bratte terenget, var eit arbeid som trong god kunskap og rolig framferd. Det er stor skilnad på då og som det er no, med rundballar, og store traktorar i arbeid. Men på desse små og brattlente markane kunne ikkje dagens maskiner arbeide. Slåtta den gongen var nok tung og tungvint, og dei bøndene som hadde dette som sitt levebrød, sleit ofte med tunge tak. Men me som ser tibake på den tida no, har mange fine minner, og har ofte gløymt det som ikkje var så kjekt å vere med på.