Vitjing frå utlandet

Sakte kom den gildande på speiblank fjord i 08 tida i dag. Det er ikkje ofte turistskip kjem inn i

fjorden vår, men i dag kom Discovery hitt for å legge til kai. Den er ikkje av dei store turistskipa,

men den kan ha 700 passasjrar med seg, står det å lese i avisa. Bygda viste seg ikkje frå si finaste

side i dag, men det var ikkje skodde i fjella og det regna ikkje. Og utover ettermiddagen gløtte også

sola fram. Og då båten fløyta til farvel og gjekk ut fjorden i 19 tida, så lyste kveldsola opp og

gav eit fint farvel.

Versjuk

Etter at me tidleg i mai hadde mange dagar med fint og varmt ver, har det no vore på andre veka med regn og surt ver. Frukttrea som kom med blomst, står no noko ribba att, fordi regn og vind har piska blomane av. I natt var sørvesten så sterk att hagestolar og bord måtte bergast før vinden tok dei, og naboen sin nye teltpaviljong låg oppned og måtte bergast. No er eg veldig negativ og ser berre det som er trasigt. Eg må tilstå at eg er noko versjuk for tida. Bak huset står vårt epletre og to syrintre og blomstrar så fint i regnet. Eg måtte stad og take bilete av dei, for dei lyser opp i alt det våte. Om nokre dagar skin sola att og då er alt gløymt og me gled oss over livet og varmen.

Ikkje berre solskin og varme.

 

Det har no vore nokre dagar med kaldt og surt ver. I dag har temperaturen ikkje kome seg over 10 grader og regnbyene har kome titt. 

 

Skodda ligg i fjella og gjøymer toppane. 

 Eg tok desse bileta i 1330 tida i dag, midt i ei regnbye.

 Skogen står i fin vårdrakt, Heggen rosar, medan Ospetrea berre så vitt har fått blada sine. Men trea står og ventar på sol og varme dagar, slik at dei får vise seg i sin finaste skrud att.

Fine vårdagar

For ei veke sidan kom det eit føl til verden hos naboen. Berre få timar etter fødselen var det ute saman med mora, og det er utruleg kor fort det greier både å gå og springe.

 Då desse bilda var tekne, var følet berre nokre timar gamalt.

 I dag var eg på min første tur i Skogedalen, det vil seie at eg var berre opp til Leitet.

Men det var ein fin tur. Kvitveisa står endå fin i skogen, og stien ligg som i ein grøn tunell mange stader.

Alt blomstrar så fint no om våren, sjølv det som me reknar for ugras er fint når det står i blomst.

Engkarse og Løvetann er som det finaste blomebedd.

Men også tullipaner og Brudespirea er fint i lag.

Det er fint å vere pensjonist å få oppleve desse fine vårdagane.

I naturens eigen hage.

I vår er det som kvitveisa, eller kvitsymra, viser seg frå sin aller finaste prakt. Ho dekker skogbotnen og markane og er som eit kvitt teppe med sine kvte fine blomar. 2. mai gjekk eg meg ein tur og tok bilder av dette blometeppe som breiar seg utover utmarka. Det er som ein får dårleg samvet av å trakke i det fine beddet.



Medan eg gjekk der i marka, kom eg til å tenke på ein plass ovanfor husa på Sætre, der me i min barndom fann Kusymre. Denne viltvoksande Primulaen som er så fin med sine gule blomar. Eg ville prøve om eg fann att denne staden. Den vart kalla Geiterysta og ligg oppe i lia ovanfor husa i det som no er Sætrebakkane, eit nytt byggefelt. Terenget er no heilt forandra sidan byggefeltet kom, og der er laga ein kanal i terenget bak husa. Eg streva meg gjennom krattskog og einar og kom til slutt i urørd natur, men eg fann ingen Symre. Men då eg var i ferd med å gi opp, stod ho der, nedfor føtene mine, ein liten plante i full blomst. Det var ikkje som eg hugsa, eit gult teppe av blomar, men to tre planter i graset.

Så fekk eg då løn for strevet, og kunne vende ned att gjennom skogen, som er så altfor tettvoksen, reine jungelen sume stader.